Di saat badai bergelora/when the oceans rise

Zondag 8 en maandag 9 januari

Vandaag mag de buleh (benaming hier voor de blanke mens) schrijven ;). Zojuist nog een paar foto's verzonden naar m'n schoonmoeder, want sinds eergisteren is ze in het bezit van een heuse smartphone, zodat we ook straks makkelijk contact kunnen houden. Waar Wibo met mijn verjaardag nog vergat op te letten of een smartphone voor mij wel genoeg geheugen had, is moeders van alle gemakken voorzien ;). 

Gisterochtend een mooie start van de dag met een gezamenlijk ontbijt met de hele familie in het hotel. Hoewel sommige dingen voor de familie vreemd waren in het hotel, zoals de voor ons 'gewone' wc en douche, was er bij het ontbijt weer rijst in overvloed. En hoewel de rijst hier echt heerlijk is, vind ik iets met granen 's ochtends bij het ontbijt toch echt lekkerder ;). Daarna hebben we kennis gemaakt met de familie in Demak (dichtbij Semarang). De oudst nog levende broer van Wibo's moeder woont daar met zijn vrouw, schoondochter en kleinkind. Ook hier werden we groots onthaald en konden we ons tegoed doen aan een heerlijke maaltijd. Men genoot zichtbaar van het feit dat iedereen weer samen was na hele lange tijd elkaar niet gezien te hebben. 

Vanochtend hebben we de zoektocht naar Wibo's roots nog eens 'over gedaan', door langs alle plaatsen te gaan waar de zoekers ook zijn geweest. Langs de blindenschool waar het dossier ligt opgeslagen, hier waren we 5 jaar geleden zelf ook al geweest. In het dossier bleken nog enkele fotonegatieven te liggen, hopelijk lukt het om die binnenkort afgedrukt te krijgen. We zijn benieuwd wat er op die foto's te zien is! Daar ook nog even lekker gospel liederen met de blinde kids gezongen, het is namelijk een christelijke school. Muziek verbindt! Super om zo samen God groot te maken! En heel fijn dat wij nog de Indonesische tekst van 'when the oceans rise' kenden, 'di saat badai bergelora'. Verder op opnieuw langs Yohannes geweest, de kleinzoon van degene die de adoptie heeft geregeld. Yohannes hebben we tijdens onze eerdere bezoeken aan Semarang ook al ontmoet. Tenslotte nog langs de schoonzoon van de eigenaar van het kindertehuis. Iedereen was blij dat Wibo uiteindelijk zijn familie heeft gevonden. Na deze bliksembezoekjes weer naar Demak afgereisd. Opnieuw lekker gegeten. Verder nog de familiebegraafplaats bezocht, waar o.a. Wibo's oma begraven ligt. Ook hebben we gister Uno gekocht en dit aan Didik en Novi uitgelegd en samen gespeeld. Ondertussen werd onze kleine koningin door de hele familie gruwelijk verwend. Waar we in Nederland een kind nog wel eens laten huilen, is dat hier echt niet de cultuur. Onze dame heeft dat feilloos door en weet inmiddels al precies hoe ze de familie om haar vingers windt. De familie verstaat haar Nederlands en iedereen rent als ze 'nijntje' of 'koekje' of 'potje' roept. Heel charmant weet ze vervolgens dan 'kasih' te zeggen (haar afkorting van het Indonesische 'bedankt') en ze rennen daarna nog harder voor haar. Dat deze ontaarde moeder het soms niet nodig vindt om al haar wensen in te willigen, begrijpt mijn schoonfamilie niet helemaal.. en Wibo weet zich ook keurig aan te passen aan de cultuur hier ;). Net als Sharon overigens, naast chocoladekoekjes eet ze ook werkelijk al het Indonesische eten dat haar hier wordt aangeboden. Ook de wijze van toiletteren (met heel veel water), vind Sharon erg aangenaam. Zodra ze dus haar behoeften moet doen, roept ze om oma. Oma vindt dat erg leuk en ik moet zeggen dat ik het luiers verschonen nog niet heb gemist.. Sharon gaat het leven hier straks erg missen :).